مقاومت به خوردگی استنلس استیل ، به علت وجود تشکیل لایه ی خنثی است.

لایه ی خنثی شامل یک غشای نازک و غیرفعال اکسید کروم در محیط استیل است.

وجود این لایه ی خنثی، محیط استنلس استیل را در وضعیت خنثی قرار می دهد.

به این حالت خنثی، Passive condition یا Passive state گفته می شود.

زمانی که سطح تمیز استنلس استیل، در تماس با محیطی باشد که اکسیژن کافی باشد، لایه ی نازکی روی سطح تشکیل می شود.

لایه ی نازک تشکیل شده شامل اکسید کروم است.

این لایه به صورت خود به خودی و به صورت آنی تشکیل می شود.

ضخامت این لایه ی نازک پس از گذشت زمان، افزایش می یابد.

عوامل طبیعی مانند تماس با هوا یا آب هوادهی شده (آب گازدار) موجب تشکیل سطح غیرفعال می شود.

این عوامل طبیعی موجب حفظ حالت ضد خوردگی می شوند.

به این صورت استنلس استیل، در برابر خوردگی، حتی در زمانی که آسیب مکانیکی به آن وارد می شود، مقاومت می کند.

آسیب مکانیکی می تواند از نوع خراش، برشکاری و یا ماشین کاری باشد.

ترمیم سطح استنلس استیل بر اساس خاصیت خود ترمیمی آن انجام می شود.

کروم موجود در استیل، نقش ایجاد مکانیزم خود ترمیمی را ایفا می کند.

به این خاصیت استنلس استیل ها خود خنثی سازی نیز گفته می شود.

استنلس استیل ها باید شامل ۵/۱۰ درصد از وزن خود کروم و حداکثر ۲/۱ درصد کربن باشند.

مقاومت به خوردگی را می توان با افزودن عناصر آلیاژی افزایش داد.

عناصر آلیاژی مثل نیکل، مولیبدن، نیتروژن، تیتانیوم و نیوبیوم می توانند استفاده شوند.

استفاده از عناصر آلیاژی، موجب ایجاد گروه وسیعی از استیل با مقاومت های گوناگون می شود.

علاوه بر تنوع در مقاومت های استیل، ویژگی های دیگر همچون شکل پذیری، استحکام و مقاومت در برابر گرما تغییر می یابد.

استنلس استیل را تحت هر شرایطی نمی توان مقاوم به خوردگی در نظر گرفت.

در شرایطی، حالت خنثی استیل از بین می رود. از شکل گیری مجدد لایه ی خنثی جلوگیری می شود.

در این شرایط سطح استیل فعال و واکنش پذیر می شود.

فعال بودن سطح استیل منجر به خوردگی می شود.

شرایط فعالی در استنلس استیل می تواند در محیط های کوچک کم اکسیژن، مانند اتصالات مکانیکی، گوشه های تنگ یا جوشی های ناکامل و ضعیف روی دهد.

حمله خوردگی ها می توانند بصورت شکافی و یا در سطوح موضعی رخ دهند.